Kolejne habilitacje i kolejny precedens

Ze strony CK wynika, że druga udana habilitacja w naukach prawnych, która toczyła się nowym trybem, miała miejsce w Poznaniu. W tym przypadku wszystko potoczyło zgodnie ze starą szkołą. Autor – dr M. Mataczyński uzbierał liczący się dorobek, wydał klasyczną monografię (Cywilnoprawne skutki naruszenia obowiązków nabywców znacznych pakietów akcji spółek publicznych, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2011), w przewodzie dostał trzy pozytywne recenzje i w efekcie Rada Wydziału nadała mu stopień doktora habilitowanego.

Mniej więcej w tym samym czasie na WPiA Uniwersytetu Warszawskiego toczyło się postępowanie habilitacyjne doktora M. Królikowskiego. Z nieznanych mi przyczyn dokumenty z tego postępowania nie są dostępne na stronie CK. Na stronie Wydziału zamieszczono tylko wybrane dokumenty (bez recenzji), ale wiem, że przewód już się zakończył. Wynik był pozytywny, ale sprawa nie była tak oczywista jak w Poznaniu – z uzasadnienia uchwały komisji habilitacyjnej wynika,  że habilitant otrzymał jedną negatywną recenzję (to jest ten precedens, który zasygnalizowałem w tytule) – prof. L. Kubicki zaakceptował dorobek (choć z przekąsem), ale skrytykował monografię, uznając, że autor nie odpowiedział na dwa podstawowe pytania związane z tematem pracy. Wbrew jego opinii komisja uznała, że rozprawa zasługuje na pozytywną ocenę „ze względu na podjęty temat, a zwłaszcza widoczną niezależność poglądów Autora”. Co prawda trudno mi dopasować te argumenty do przesłanek, o których mówi ustawa, ale zawsze jest to jakiś precedens, gdyż stanowisko to zyskało akceptację Rady Wydziału WPiA UW.

[Aktualizacja 2.08.2012 – dokumenty z przewodu M. Królikowskiego są już dostępne na stronie CK]

Reklamy

Czy międzynarodowe prawo karne przyciąga plagiatorów?

W najnowszym numerze tygodnika „Nature” opublikowano doniesienie o podejrzeniu popełnienia plagiatu przez premiera Rumunii w jego doktoracie o Międzynarodowym Trybunale Karnym.

Jak zapewne wielu czytelników pamięta, jeden z najbardziej znanych przypadków popełnienia plagiatu w naukach prawnych w Polsce również dotyczył międzynarodowego prawa karnego.

Zastanawiam się, czy to tematyka przyciąga większą niż inne liczbę nieuczciwych naukowców, czy raczej chodzi o to, że liczba plagiatów w tym obszarze jest taka sama, jak w innych, ale częściej są one ujawniane?

Wroński znowu nadaje

W majowym numerze „Forum Akademickiego” Marek Wroński opublikował informacje o postępowaniu w sprawie podejrzenia popełnienia plagiatu przez dr A. Suławko-Karetko z Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku. Autorka ta w 2010 r. wraz z R.R. Romańskim wydała w wydawnictwie C.H.Beck książkę „Reklama zewnętrzna w procesie inwestycyjnym”. Z tekstu Wrońskiego wynika, że to współautor odkrył, że część tekstu napisanego przez Panią Doktor jest skopiowana z doktoratu Ł. Mikołajczaka „Reklama Zewnętrzna w Polsce (1945 –2005). Studium politologiczno-medioznawcze”, który został obroniony w 2006 r. na Wydziale Nauk Społecznych UAM.

Tekst M. Wrońskiego jest nieco złośliwy (autor podkreśla m.in., że podejrzana o plagiat wygrała w 2000 r. regionalną edycję konkursu Primus inter Pares, a szefem Katedry, w której pracuje, przez lata była obecna Minister B. Kudrycka). Zapewne wynika to z frustracji dyżurnego tropiciela plagiatów, którego praca jest często ignorowana przez właściwe organy władz uczelnianych. Doskonale to rozumiem.

Dla mnie, jeśli zarzut okaże się prawdziwy, będzie to kolejny dowód na to, że przyjacielem plagiatora jest papier. Prace opublikowane tylko w postaci papierowej nie są indeksowane przez systemy antyplagiatowe. Wydaje mi się, że gdyby doktorat Ł. Mikołajczaka był dostępny w sieci, niebezpieczeństwo wykrycia, że ktoś go nielegalnie skopiował, byłoby większe, i potencjalni plagiatorzy bardziej by się zastanawiali, czy warto. Byłby to zatem argument za publikowaniem prac w sposób opisany przeze mnie w poprzednim wpisie.

Kolejny precedens

Na stronie Centralnej Komisji pojawiły się dokumenty z pierwszego w naukach prawnych pomyślnie zakończonego przewodu habilitacyjnego, który toczył się według nowych przepisów – stopień doktora habilitowanego w naukach prawnych uzyskał dr Łukasz Machaj, a nadała mu go Rada Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego.
Przypadek jest wart odnotowania z tego powodu, że był to chyba pierwszy w polskiej nauce prawa przypadek rozprawy habilitacyjnej opublikowanej tylko w postaci elektronicznej. Jakiś czas temu na WPAiE UWr. utworzono „Prawniczą i Ekonomiczną Bibliotekę Cyfrową” i to właśnie w jej ramach w zeszłym roku ukazała się rozprawa habilitanta – „Wypowiedzi symboliczne w orzecznictwie Sądu Najwyższego USA„.
Zarówno w kontekście toczących się dyskusji nad „uwolnieniem” dostępu do wyników badań naukowych, jak i w kontekście zwiększania jawności postępowań awansowych w nauce, taki model publikowania rozpraw naukowych może i powinien stać się modelem wzorcowym.